Η λέξη «καρμική» προέρχεται από τη λέξη «κάρμα» που είναι σανσκριτική λέξη. Στον βραχμανισμό, δηλώνει το αποτέλεσμα των πράξεων που έγιναν σε προηγούμενες ζωές. Αντίστοιχη έννοια για τους αρχαίους Έλληνες έδινε η λέξη «πεπρωμένο». Ο λαός τη λέει «γραφτό», π.χ. «ήταν γραφτό να γίνει». Την ίδια έννοια την εκφράζει με τη λέξη «μοίρα».
Αντίστοιχα, στον ισλαμισμό υπάρχει η λέξη «κισμέτ».
Με τη λέξη «κάρμα» δηλώνεται η (καλή ή κακή) πράξη και οι συνέπειές της.
«Καρμική σχέση» είναι η σχέση που γεννιέται και αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο «αδελφές ψυχές». Όχι απαραίτητα η ερωτική σχέση δύο προσώπων, αλλά κάθε σχέση (φιλική ή συγγενική) που έρχεται ως συνέχεια μιας άλλης σχέσης, η οποία υπήρξε σε προηγούμενη ζωή ή σε προηγούμενες ζωές.
Ο όρος «καρμική σχέση» χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σήμερα σε ιστορίες αγάπης, όπου ένα ζευγάρι βιώνει έντονα όσο και ανεξήγητα με βάση την κοινή λογική αισθήματα, πέρα από τα λογικά ή τα συνήθη όρια.
Η «καρμική σχέση» δεν σημαίνει ότι είναι ισόβια ή μακροχρόνια. Μπορεί να είναι μικρής διάρκειας, ακόμα και φευγαλέα. Υπ’ αυτήν την έννοια, «καρμική σχέση» μπορεί να σημαίνει την αναπόφευκτη συνάντηση δύο ανθρώπων, συνάντηση που γίνεται, επειδή συνέβη κάτι σε μια προηγούμενη ζωή, καλό ή κακό. Αυτή η συνάντηση μπορεί να γίνει για λόγους αγάπης, αλλά και για λόγους μίσους, σε γενικές γραμμές μπορεί να γίνει ακόμα και για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».
Η «καρμική σχέση» εκδηλώνεται με διάφορα συναισθήματα: Έλξη – απώθηση, αρμονία – δυσαρμονία, φιλικότητα – εχθρότητα κλπ.
Σχετικά με το κάρμα, το πιο οικείο σε όλους αίσθημα είναι να συναντάς ένα πρόσωπο τυχαία και να νομίζεις ότι το ξέρεις από παλιά, παρά την βεβαιότητά σου ότι δεν ξανασυναντηθήκατε ποτέ πριν.
Για την έννοια του «κάρμα» ή του πεπρωμένου ή του κισμέτ, για το εκούσιο ή το ακούσιο στοιχείο μιας σχέσης ή ενός καλού ή κακού συμβάντος, μπορούν να γραφούν πάρα πολλά πράγματα. Για το αν επίσης το «κάρμα» σημαίνει «το αναπόφευκτο» ή αν εμπεριέχει την δυνατότητα να επέμβει κανείς και ν’ αλλάξει τη μοίρα του, η συζήτηση καταλήγει αναγκαστικά στην φιλοσοφία. Απαντήσεις στο θέμα δίνουν βέβαια και οι θρησκείες.
Είναι συνεπώς θέμα φιλοσοφικής κατάρτισης του καθενός τι από τα πολλά θα υιοθετήσει ή θ’ απορρίψει ως ερμηνεία του κάρμα ή της μοίρας ή του γραφτού ή του πεπρωμένου ή του κισμέτ.
Η συζήτηση πάντως για το θέμα αυτό προϋποθέτει αποδοχή της φιλοσοφικής θεωρίας ότι η ζωή δεν αρχίζει με την γέννηση και δεν τελειώνει με τον θάνατο. Υπόκειται σε έναν αέναο κύκλο ενσαρκώσεων που σημαίνει ότι σε κάθε ενσάρκωση διαλέγει ένα σώμα (θηλυκό ή αρσενικό) για να γεννηθεί, άλλο κάθε φορά. Το σώμα που επιλέγεται, είναι από τη φύση του θνητό. Η ψυχή όμως που το διάλεξε για την συγκεκριμένη ενσάρκωσή της, υπάρχει πριν από αυτό, θα υπάρχει επομένως και μετά από αυτό, γιατ’ είναι από τη φύση της αθάνατη.
Σύμφωνα με τους μύστες, οι ενσαρκώσεις μιας ψυχής μπορεί να είναι χιλιάδες. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Βούδα «πώς είναι δυνατόν ν’ αγαπάς όλους τους ανθρώπους;», αυτός απάντησε: «Μπορώ να τους αγαπώ, επειδή τους έχω γνωρίσει στις χιλιάδες προηγούμενες ζωές που έζησα».