Η φράση «βάζω νερό στο κρασί μου» επιδέχεται πολλές και διάφορες ερμηνείες, ανάλογα κάθε φορά με την κύρια έννοια που προηγείται:
Συμβιβάζομαι.
Ενδίδω.
Κάνω πίσω.
Κάνω ένα βήμα πίσω.
Κάνω ένα βήμα πίσω σε σχέση με την αρχική μου θέση.
«Πάω πάσο».
Ρίχνω τον εγωισμό μου.
Γίνομαι διαλλακτικός.
Υποχωρώ.
Υποχωρώ σε ζήτημα αρχής.
Υποχωρώ σε ζήτημα τιμής.
Υποχωρώ στην άποψή μου αυτή, γιατί δεν θέλω να είμαι απόλυτος.
Υποχωρώ σε κάποιες από τις απαιτήσεις μου.
Κάνω υποχωρήσεις σε ζητήματα ιδεών ή απόψεων.
Μετριάζω τις απαιτήσεις μου.
Εγκαταλείπω τις παλιές μου αρχές και προσαρμόζομαι.
Δεν επιμένω πια στις αξίες που είχα.
Υποτάσσομαι στην κομματική γραμμή.
Διαφωνώ ατομικά, όμως εφαρμόζω την απόφαση της πλειοψηφίας.
Η φράση «βάζω νερό στο κρασί μου» προήλθε από την συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να νερώνουν το κρασί τους. Την πόση του ανέρωτου οίνου την θεωρούσαν βαρβαρότητα. Διότι με το νέρωμα ο οίνος γινόταν πιο ελαφρύς και μπορούσαν να πίνουν περισσότερες ώρες στα συμπόσια.
Η ελαφρότητα που επιτυγχάνεται με το νέρωμα του κρασιού εξυπηρετεί την «γλυκιά μέθη» που υπονοεί απουσία της αρχικής αυστηρότητας, ενίοτε βέβαια και της σοβαρότητας, σε κάθε περίπτωση δε, υπονοεί υποχώρηση ή μετριασμό της αδιαλλαξίας.
Η μίξη του κρασιού με νερό ήταν για τους αρχαίους Έλληνες ολόκληρη επιστήμη. Η συνήθης αναλογία ήταν ένα προς τρία, δηλαδή ένα ποτήρι οίνος και τρία νερό.
Ο Άκρατος, η προσωποποίηση του άκρατου (δηλαδή του απρόσμικτου) οίνου, ήταν μέλος του θιάσου του θεού Διόνυσου (Βάκχου) που ήταν ο θεός του οίνου. Τον άκρατο οίνο χρησιμοποιούσαν κυρίως για τις σπονδές στους θεούς.
Η λέξη «κρασί» βγαίνει από το ουσιαστικό «κράσις» που σημαίνει «μίξη». Η «κράσις» βγαίνει από το ρήμα «κεράννυμι» που σημαίνει «ανακατεύω». Το σκεύος που χρησιμοποιούσαν για τη μίξη λεγόταν «κρατήρας». Ο οίνος που αναμιγνυόταν με νερό λεγόταν «κεκραμένος οίνος».
Το πρώτο του θαύμα ο Χριστός το έκαμε στην Κανά, σε έναν γάμο που ήταν καλεσμένος ((Ιωάν. Κεφ. Β΄. 2 – 11). Τον ενημέρωσαν ότι «το κρασί τελείωσε». Ο Χριστός είπε τότε να γεμίσουν τις υδρίες, τις ευλόγησε, και μετέτρεψε το νερό σε κρασί. Τόσο καλό ήταν το νέο κρασί, που ο αρχιτρίκλινος νόμισε ότι όλο το βράδυ το έπιναν νερωμένο. Και «τά ’βαλε» με τον δύστυχο γαμπρό λέγοντας: «Πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον τίθησι και όταν μεθυσθώσι, τότε τον ελάσσω. Συ τετήρηκας τον καλόν οίνον έως άρτι».